Trudno wyobrazić sobie współczesnych prawicowych populistów oraz ich kampanie dezinformacyjne, bez narracji przeciw społeczności LGBT+. Ich globalny zasięg wymaga lokalnych iteracji: of antykolonialnej homofobii w środkowej i zachodniej Afryce, przez panikę moralną środowisk Ewangelikalnych w Stanach Zjednoczonych skupioną na opiece medycznej dla osób transpłciowych, po kremlowskie narracje o upadku “gejropy”. Pomimo drobnych zmian wprowadzanych na potrzeby tak zróżnicowanych grup docelowych, wszystkie te narracje łączą kluczowe motywy takie jak powrót do wyobrażonych “wartości rodzinnych” (heteronormy i patriarchatu), obrona przed zewnętrznymi wpływami (sekularnej kultury “zachodniej”) i wreszcie walka z ukrytym wrogiem wewnętrznym (demonizacja i prześladowanie osób LGBT+ i ich sojuszników).

Nie trzeba być ekspertem z dziedziny mediów, żeby zauważyć, jak niewiele dzieli kampanię dzeinformacyjną od kampanii nienawiści. Cherry-picking, zniekształcone dane, fałszywe interpretacje i prostackie kłamstwa to tylko narzędzia, których celem jest tworzenie czarno-białych narracji z jasnym podziałem na dobro i zło, nas i “ich”.

Często słysząc o radykalizacji przed oczami staje nam islamista, kibol, osoba o skrajnych poglądach, nierzadko dopuszczając się aktów przemocy. Zachowania takich osób są jaskrawe, łatwo się na nie oburzać, ale też łatwo się od nich odcinać. Radykał to w naszej wyobraźni osoba z innego świata, z innej bańki, ktoś zupełnie inny niż my.